چهارشنبه بیست و یکم دی 1390. دیشب وقتی صدا ها راشنیدم و نگاهها را دیدم می خواستم بگویم. وقتی داشتم شامم را یکباره می بلعیدم تا خنده ام معلوم نشود. وتو نگویی دیوانه می خواستم بگویم . وقتیکه داشتی رویایی به سمتم می آمدی هم می خواستم بگویم که . و زمانی که پیک اول را به سلامتی تو زدم بالا خواستم بگم. می خواهم بگویم که بی شک خوشبختی همین است. خوشبختی یعنی همین که دونفری مثل دیوانه ها فریاد می زنیم ما خوشبختیم. من قید شهرت را زده ام. سه شنبه هفدهم آبان 1390.

اومدی پیشم که همینو بگی. اومدی بگی باید برا این رابطه تصمیم جدیدی بگیرم. اومدی بازم یه طرفه تصمیم بگیری. مثل همیشه میخوای این رابطه چطوری باشه. حالا هم میخواستی تمومش کنی. مشکلی نیست هر طور راحتی. منم یه زمانی نگران این موضوع بودم ولی الان دیگه برام تفاوتی. خوش باشی میدونم که هستی. منصور منی فقط من .

Menos rei, mais real! Quarta-feira, 22 de fevereiro de 2012. Deixa o mundo avisar de seu nome! A palavra mais bonita. Que eu já disse sobre o amor. Acho tão incongruente você ir. Tateio no escuro os motivos. Derramo-me no vento para segurar-te. És anjo em letras de areia. E embora o teu sorriso eu leia. Eu não criei anticorpos pra tanta realidade.